S.O.S.:Απελπισμένοι για αγάπη

Πάντα για ό,τι συμβαίνει θα καταλήγω πως υπεύθυνη είναι η εποχή.Ίσως να μην ισχύει σε κάθε περίπτωση,μας βολεύει όμως σωστά;Οι γρήγοροι ρυθμοί της,τα σωστά προβεβλημένα λάθος πρότυπα,οι απαιτήσεις και οι επιθυμίες των ανθρώπων που προσαρμόζονται σε αυτά,τα χιλιάδες προβλήματα που φτιάχνει ο καθένας στο κεφάλι του στη προσπάθειά του να το παίξει Drama Queen και Drama King,οι πολυτελείς μας συνήθειες,οι επιλεκτικές-ασυναίσθητα ή όχι-διαπροσωπικές σχέσεις...μας κάνουν να ξεχνάμε πως είναι να έχεις δωρεάν,σε ποιότητα και ποσότητα το πιο αγνό συναίσθημα στον κόσμο.Την αγάπη.
Δεν μιλάω από ρομαντικής πλευράς με τον τρόπο που προβάλλεται το θέμα σε σαχλές αμερικανιές.Μιλάω για την καθημερινότητα που ιδανικά διέπεται από την ευγένεια,τον αυθορμητισμό,την καλοσύνη,τα οποία έχουν δώσει τις θέσεις τους στην καχυποψία,το συμφέρον και την απελευθερωμένη κατάθλιψη.Και η αγάπη;Πού πήγε η αγάπη;



Αυτή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας,του Τριστάνου και της Ιζόλδης,της Μπάουερ και του Κάφκα,του Ορφέα και της Ευρυδίκης,του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας,του Χουάν και της Εβίτα,της Τέιλορ με τον Μπάρτον,του Ζυλιέν με την Σοφί στο Jeux d'enfants,της Κάλλας με τον Ωνάση,του Χορν με την Λαμπέτη,έστω του Βοσκόπουλου με την Λάσκαρη;Θα μπορούσα να σκεφτώ άλλα τόσα ζευγάρια,σημασία όμως δεν έχουν τα ονόματα,ούτε όλοι αυτοί οι έρωτες είχαν αίσιο τέλος.Πολλοί παρέμειναν έρωτες και δεν έγιναν αγάπη.Τί είναι αίσιο όμως;Να ξυπνάει ο πρίγκιπας την Χιονάτη με ένα φιλί και μετά να παντρεύονται the end;Αυτό ήταν το τέλος πριν μεγαλώσουμε και δούμε αλλιώς το παραμύθι.



Η αγάπη έδωσε τη θέση της στους περιστασιακούς έρωτες,αυτοί στην καψούρα τα Σαββατόβραδα και η καψούρα στο σεξ.Όλα πια τα κάνουμε ανάποδα,δεν ξέρουμε να ζήσουμε το παραμύθι με αξιοπρέπεια και υπομονή.Αντί γι'αυτό σκορπάμε παραμύθια για να πάρουμε αυτό που θέλουμε.Και κοίτα να δεις,το ψέμα πουλάει τρελά.Γιατί λοιπόν κάποια στιγμή της ημέρας,μέσα στην μοναξιά μας ή στην παρέα μας,αισθανόμαστε άδειοι,ασήμαντοι ίσως,ξοδεμένοι λάθος και μόνοι;Αν τα κάνουμε όλα σωστά,αν παίρνουμε πάντα αυτό που θέλουμε θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι.Μάλλον ξεχνάμε πως έχουμε και συναισθηματικές ανάγκες κι αυτό μας τρομάζει.
Ποιος αντέχει και ποιος θέλει να εκτεθεί,να πονέσει,να πληγωθεί,να χαρεί,να χαθεί,να δώσει τον εαυτό του...εφόσον βλέπει τί γίνεται γύρω του;Ιδίως αν κι εκείνος συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και ξέρει τί παίζει στην πιάτσα.Και εκεί δημιουργείται ένα νέο σύστημα,μια νέα ανακύκλωση ιδεών,συμπεριφορών,διαθέσεων και προθέσεων,στο οποίο όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης.



Κι όμως,κι εσύ,κι ο διπλανός σου,κι εγώ έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως η αγάπη-σπάνια ή ανύπαρκτη-είναι το ιδανικό για όλους.Ναι,να αγαπάς την οικογένεια,την ζωή,την φύση,τα χόμπι σου,όλα καλά κι ωραία.Την αγάπη που θα σου προσφέρει αυτός ή αυτή που θα έχει άλλη τόση από την δική σου,την ανιδιοτελή,την πληθωρική,πιεστική καμιά φορά,την γλυκιά,την απρόβλεπτη...δεν μπορείς ούτε να την επινοήσεις,ούτε να την βρεις εύκολα,ούτε και να την συμβιβάσεις.Μπορείς να την συναντήσεις μόνο στη λογοτεχνία.
Ή...στην ζωή σου.Κι εδώ έρχεται το μεγάλο δίλημμα.Τί είναι καλύτερο;Ο λόγος της τέχνης ή της ζωής;Ο πρώτος θα σε μορφώσει για τον δεύτερο,ο δεύτερος θα σε διαμορφώσει και ίσως να σε παραμορφώσει.Δεν έρχονται όλα ιδανικά ξέρεις,αξίζουν όμως παραπάνω από όλα τα βιβλία του κόσμου.Για πάντα.



Σου φαίνονται αστεία όλα αυτά,και μένα που τα γράφω.Σε όλους αρέσουν όμως οι δυνατότητες,οι πιθανότητες και οι μεγάλες ελπίδες πως υπάρχει κάτι για το οποίο έχει ξοδευτεί τόσο μελάνι.Θα μου πεις,αυτά είναι απλά κείμενα,σενάρια,ποίηση.Μα τί σε κάνει ποιητή αν όχι η αγάπη;Από τον Shakespeare και τον Χορν μέχρι τον Πάριο και τον Παντελίδη να ρωτούσες,το ίδιο θα σου απαντούσαν.Τίποτα!




Αγάπα λοιπόν,είναι διαχρονικό & free!